AKREP ile YELKOVAN

canım acıyor.
zihnime düşünce kırıkları batıyor.
duygularım çok yoğun.
olumsuzluk hükümranlığını ilan etmiş.
bir fısıltı, cılız bir ses ZAMAN diyor.
içim hala acıyor, bekliyorum.
belkilerin acabaların kölesi oluyorum.
batan düşünce kırıklarından mı bilmem
göz yaşları kimi zaman ince ince sızıyor 
kimi zaman sular seller gibi akıyor.
insanların arasındaki yalnızlığım ne kadar da gürültülü
keşke keşke zihnim de biraz sükut bulsa derken
bu gürültünün arasından bir ses ZAMAN diyor.
hayal kırıklıklarımla birlikte bekliyorum
ne yediğim zevk veriyor, ne okuduğum kitabı anlıyorum
arkadaşlarımla oturuyorum ama onlarla değilim aslında
herkes bir şeyler söylüyor, biliyorum benim için
ama bu anlaşılmadığım duygusunu perçinlemekten öteye gidemiyor.
niye, neden sorularımı belkiler yanıtlıyor.
her şeyden kaçmak kurtulmak istiyorum en çok da kendimden.
olduğum şehri, kaldığım odayı, içimi acıtan her küçük anıyı değiştirmek istiyorum.
tiz bir ses yükseliyor aniden, ZAMAN diyor.
kendimi de alıp benliğimle baş başa bekliyorum.
bir süzgeç alıyorum, düşüncelerimi tekrar tekrar süzüyorum.
bazıları o minicik deliklerden kayıp gidiyor, ben ne kadar uğraşsam da onları tutamıyorum.
bazıları ise süzgeçin üzerinde kocaman kalıplar gibi, 
onları da parçalara bölmek ve akıtmak istiyorum.
boğazımı düğümleyen kalbime taş gibi oturan o düşüncelere günlerce bakıyorum.
cesaretimi toplayıp yüzleşmeye karar veriyorum.
kimi zaman ben onları alt ediyorum, kimi zaman onlar beni.
günler, aylar, yıllar geçiyor; ZAMAN diyorum.
suyu açmak geliyor birden aklıma
süzgecin üzerindeki düşünceler suyla birlikte yavaş yavaş çözülüyor.
su akıp yolunu buluyor
ZAMAN içimdeki umutsuzlukları götürüyor.
ve ne zaman kalabalıklar arasında yalnızlığının gürültüsünden bunalmış birini görsem
ZAMAN'a sesleniyorum, ona da yardım et ve suyu açmasının bir yolunu ona da öğret.


13 Şubat 2011